అమ్మ

అమ్మ తన కళ్ళని
గేటుకి అంటించేది
నేనొచ్చానా....ఇక
తనెవరో? గేటేవరో?
మరుసటిరోజు దాకా

అమ్మ తన హృదయమే
నాకిచ్చేసింది
నేవదిలివెళ్తుంటే
తనక్కడ! మనసిక్కడ!
మళ్ళీ నన్ను చూసేదాకా

ఒంటరి చెట్టు

నేనో ఒంటరి చెట్టును...

కొత్త వెలుగుల కోసం

ఆరాటపడుతూ

పొద్దున్నే లేచి

సాయంత్రానికి గూటికి చేరే

సూరీళ్ళెందరో

నా ముందు నుంచే వెళ్తారు

ఈమధ్యలో

ఎన్నిరకాల పిట్టలని!

చక్కిలిగింతలు పెట్టి

చక్కా ఎగిరిపోతాయి

విచ్చుకునే వసంతానికి

ముందొచ్చే అల్లరిగాలొకటి

ఊపిరి పోసుకుంటున్న

నా పచ్చని చిగుళ్ళకు

ఓనమాలు నేర్పిస్తుంది

ఉడుకెత్తే వేసవిలో

విసుగెత్తి తను వస్తే

నా ఆకులు

గలగలా మాట్లాడుతూ

ఊరటనివ్వాలిగా మరి!

వర్షం కురిసినప్పుడల్లా

తోచినన్ని నీళ్ళు తాగేసి

తలదించుకు కూచుంటాను

కొమ్మలు

యేవైపున పెంచితే

అందంగుంటానో

ప్రణాళికలు వేస్తూ

ఒంటరితనంలోని హాయిని

ఆస్వాదిస్తూ

అప్పుడప్పుడు

నానీడలోకి

తొంగిచూస్తుంటాను

నిశ్శబ్దంలో

నిద్రపట్టని రాత్రిలో
మనసుకందిన భావంపై
అక్షరాలూ పేరుస్తూ
నప్పనివాటిని తప్పుకోమంటుంటే
ఎన్ని పదనిట్టూర్పులు
*****

నీటిమడుగుల్లో
ఎండిన మరకల్లో
రాళ్ళసృష్టిలో
ఎన్ని సజీవాకారాలో
కళ్ళతో ప్రాణం పోయాలేగానీ
*****

ఒక్కోసారి
కళ్ళ ముందు కాస్తున్న ఎండను
గాలి మోసుకొచ్చే పరిమళాలను
ఇదివరకేప్పుడో
అనుభవించినట్టుగా అనిపిస్తుంది
వెంటనే
మనసు ఒంటరిదవుతుంది
*****

ఒక్క మబ్బు పట్టిన క్షణం చాలు
గతంలోనూ, వర్తమానంలోనూ
నిశ్శబ్దాన్ని నింపడానికి
అయినా
నిర్లిప్తత దూసుకెళ్లినంత లోతుకు
సందడి తోసుకెళ్ళలేదేందుకో
*****

ఎన్ని సుఖదుఃఖాలను
ఎంత గొప్పగా మోస్తుంది
చావుపుట్టుకల్లేని కాలం
మరి నేనెందుకు
పొంగిపోతూ, కృంగి పోతూ?
ఎంతకాలమో మోయనని తెలిసినా!