ఝుంకీలు-1 చినుకు చివర కొన్ని మాటలు

 ఇవాళ ఇక్కడ వాన నెమ్మదిగా నీ మాటలాగా కురుస్తోంది!

వాన రాసిపెట్టుంది కాబట్టి మబ్బు పట్టిందంటావా. దండెం మీద బట్టల్ని కాస్త స్వేచ్ఛగా చినుకులికి, మట్టి వాసనకి వదిలేయాల్సింది; అలా చివాలున లాక్కోచ్చేసే బదులు. మళ్ళెప్పుడైనా అవేసుకుని నిండుమేఘమల్లే నేల మీదే తిరగొచ్చు. ప్రతి చినుకు చివరా నామాటల్ని అంటించకు మరి. దండెం గుండె నిండా అవే వేలాడుతున్నాయిప్పుడు. వేలికొసతో వరసనే తాకుతూ వెళ్తావో ఏమో; భూకాగితమ్మీద అక్షరాలుగా చిట్లుతాయి.

 *******

మధ్యలో నీ అందియల చప్పుడు వింటూ వుంటాను నీకే తెలియకుండా!నువ్వు కవిత్వమవుతూనే వుంటావ్! - అని దొంగచాటుగా నీడైరీలో చదివిన నెమలీక గుర్తు.

మంచి పుస్తకమో, హత్తుకునే వాక్యాలో చదివినప్పుడు తప్ప నాగ్గుర్తుకు రాని నువ్వు, నా సూర్యచంద్రుల్ని సైతం మీదేసుకుని తిరుగుతుంటావు. నీక్కోపమొస్తూ ఉంటుంది, అదిగో మళ్ళీ తలుపు ఓరగా జారేసి వెళ్ళిపోయావు; కానీ పూర్తిగా మాత్రం ఏనాడు మూసెళ్ళవు. తిరిగి రావడానికి నువ్వట్టిపెట్టుకున్న జాగాలోంచి నాకు పచ్చని అడవులు, ఆకాశపు నీలిరంగు, లేతెండ గాజుపొడి,ఎగిరొచ్చే ఎండుటాకులు, కొన్ని కళ్ళాపి నీళ్ళు, పాకుతూ వెళ్తున్న పసివాడి చొక్కా అంచులు, నిన్నటి కలలో అమ్మ నెయ్యి కాచిపెట్టిన గిన్నె కనబడుతుంటాయని చెబుతాలే నీకు.

******

ఈ ఝుంకీలకి వ్యక్తిత్వం ఎక్కువోయ్, ఉంగరాల ముంగురులొచ్చి సనజాజి పాదల్లే చుట్టుకున్నప్పుడు నువ్వన్నమాట.

బొటనేలుపై బొమ్మలు గీస్తూ పెదాల మీదకు చేరిన లాకెట్టుకి, మరి చివుక్కుమందో ఏమో మెడ మీద సర్దుక్కూచుంది చటుక్కున. మొన్నెప్పుడో ఇలానే నువ్వన్న గుర్తు, నీడ నల్లగానే వున్నప్పుడు వెన్నెలకి- ఎండకి తేడా ఏముందని. చుక్కలన్నీ చిన్నబుచ్చుకోలేదూ, ఓనాల్రోజులు చంద్రుడు మొఖం చాటేయలేదూ. పుణ్యముంటుంది, ప్రకృతిలో దేనితో మాత్రం నన్ను పోల్చకు. ఈరోజు పెట్టుకొచ్చిన ఈకొత్త ఝుంకీలు చూసావా! కాస్త వాటికి నా కధ చెప్పవూ. అప్పుడన్నావు కదా, నీ ఎడమవైపు కాసేపు నిదరవ్వమనీ.

******

జీవితం మరీ మరీ ఇరుగ్గా వుంది, చికాగ్గా లేనందుకు సంతోషం అనుకో! ఆలస్యమైన ఆ అమృతమే జీవితం.

ఎటువైపు నుండో ఒక్కోక్కళ్ళు వస్తారు; నువ్వేమీ ఆశించని, అనుకోని సమయములో నువ్వేంటో చెప్పేసి చక్కా నవ్వుతారు. నీలోకి నువు తొంగిచూసుకుంటూ నిశ్శబ్దానికి మెటికలిరిస్తూ మళ్ళీ నువ్వే. సరే, అదంతా కవిత్వపు వేదాంతం, వదిలేద్దూ. క్రిందటేడు, ఇదే సమయానికి జీవితమంత జ్ఞాపకాన్ని చేసుకుంటున్నాను. ప్రతిరోజూ పిసరంత గుర్తుతెచ్చుకుంటూ మరుజన్మ వరకు మోసుకెళ్ళేట్టున్నాను. ఇంతకీ నీకొచ్చి ఏమైనా అర్ధమైందా?! ఒక పగలు-రాత్రి కాకుండా, ఒక నవ్వు-దిగులు కాకుండా, పేరు పెట్టలేనిదేదో మిగిలిపోయిందని.

 

This is first published in saaranga weekly magazine. Link is here.

అటూ ఇటూగా...నీవీ నావీ!

Published in TANA Patrika 2015

http://patrika.tana.org/october2015/index.html#p=56

 

ఏమయిందా అని నిన్ను అడగను

పచ్చని నీ చూపల్లిన పాదులో
పొద్దుపోయే దాకా గడుపుతానేమో
నాకూ తెలుసు
గుండె పట్టినట్టు
గాలి ఆడనట్టు
ప్రపంచాన్ని వెలి వేసినట్టు

 కొన్నేసి మారకుండా వుంటే ఎంత బాగుణ్ణు

నిజమే,
కొన్నికొన్ని మనసుకెక్కువ కావాలి
ఇష్టమైనక్షణాల్ని పొడిగించగల్గితే
ఎండుటాకులకి పచ్చరంగేయగల్గితే
ఏమోలే అవన్నీ దిగులుమేఘపు దీర్ఘాలోచనలు.

*****

 నేనొస్తానని ఖచ్చితంగా తెలిసినప్పుడు

నీకెదురుచూపులో ఆనందముంటుంది
అదే నువ్వెళ్ళిపోతావని అంతే ఖచ్చితంగా తెలిసినప్పుడు
నేను ఆగి వెనక్కి తిరిగిచూడ్డంలో
అనంతమైన నొప్పి ఉంది
ఒక్కోసారి పదాలకి దొరికేంత
ఒక్కోసారి ప్రకృతి నుండి నే విడిపోయేంత

*****

నా సాయంత్రాలకి

కొన్ని పక్ష్లుల్ని, కొన్ని మబ్బుల్ని,
ఎలాగోలా కొన్ని నక్షత్రాలని తెచ్చి అతికించే
 ఇంటెనక ఆ పెద్ద చెట్టుందే
నా కళ్ళ నిండా దాని కొమ్మలే
ఆ కొమ్మల నిండా విచ్చుకున్న నా కలలే
రెపరెపలాడే ఆ పచ్చదనపు మెరుపుల్లో
ఎప్పుడూ ఒక పాటుంటుంది
'ఆప్ కీ ఆంఖో మే ' అని.

గుల్జార్ పదాలు విన్నా, గుల్మొహర్ పూలు చూసినా,

గుండె కలుక్కుమంటుంది
ఒక్కజన్మలోతట్టుకోలేని
అందమూ, ఆవేదన కలగలిపినట్టు.

*****

నీలిరంగు ప్రవాహం

నీళ్ళల్లోనూ,ఆకసంలోనూ
అంతకు మించి ఈ రెండు కళ్ళల్లోను.

నిదర్లోనూ వదలని ఋతువులమల్లే

వానచిందులు కట్టుకునే గుండ్రని గోడలల్లే
వెలుతుర్లు వచ్చినా
వెలితి ఏదో ఆపినా
ఎన్నేసిగా మారినా
ఎదురుతలుపులేసినా
నా చుట్టూ నేనే.

*****

కలిసొచ్చానేమో,
ఈరోజంతా అతనే
నెరసిన గడ్డం
మాటల్లో చూపు
చూపుల్లో నవ్వు
మిట్టమధ్యాహ్నపు ఎండను మింగేసి
మెరుస్తూ అతను
కొందరి కలయిక ఏదో సంకల్పమని
కలిసి తిన్న ఆఖరి ముద్ద మీద రాసెళ్ళిపోయాడు

ఇప్పుడు యే గట్టు మీదో నడుస్తూ అతను
నా ఒడ్డున నేను.

*****

మరీ రహస్యమేం కాదులే..

Published in saarangabooks.com - Click here

మబ్బు పుట్టలేదనో, చినుకు రాలలేదనో,
ఆకు కదలలేదనో, నువు పలకరించలేదనో
చివరకి నీతో మిగిలే
ఒంటరి సాయంకాలం గురించనో
జీవితం బాధిస్తూనే ఉంటుంది

తన నుదుటి మీద
నెమలీకల్నో, నివురు కప్పిన క్షణాల్నో
ఘనీభవించిన మౌన ఘడియల్నో
నిర్ణయించుకోకుండానే కాలం వచ్చేస్తుందనుకుంటా
ఆనవాలు చూపించని వానలా.

గతం నీడలో గోడవ పడటం రోజూవారీ రివాజే
అయినా
వాడిపోయే పూల వెనకాల
దాటెళ్ళిపోయే వెన్నెలనీడల వెనకాల
జీవితం సాగిపోతూనే ఉంటుంది

జీవన రాగ రహస్యం తెలియాలంటే
ఒక్కోసారి గుండె తడయ్యేలా ఏడవాలి
ఒక్కోసారి పొర్లి ఏడ్చేంత నవ్వాలి

ఒక్కసారైనా చచ్చిబ్రతికినంత ప్రేమించాలి

ఒకే ఒక్కసారైనా
నీరెండ మెరుపులో ఉరికే వాగునీళ్ళల్లో
గులకరాళ్ళ నడుమ గుండెని విసిరేయాలి.

A Token Of Love

ఆకాశమంతా మబ్బుదుప్పటి కప్పుకుందేమో వెలుతురికి దారివ్వడం లేదు. బయట శీతగాలికి అల్లల్లాడుతూ చెట్టుగుబుర్లు. పగిలిన రాత్రిలోంచి రాలుతున్న నక్షత్ర శకలాల కాంతిలా మెరుస్తున్నాయి ఈ ఋతువు పగళ్ళన్నీ, మరి రాత్రులు యే రంగేసుకుని తిరుగుతున్నాయో నిజానికి. ఏదో ఒకరోజు నీవేళ్ళల్లో వేళ్ళు జొనిపి చీకటిని శోధించాలి.

 

సముద్రతీరమంతా పరచుకుంటూపోతున్నా నీ ప్రేమని. వేళ్ళసందుల్లోంచి జారుతున్నదంతా నీతో నే గడిపిన సమయమే. నువు రాకమునుపున్న సందడి, నువు నడిచెళ్ళిపోయే మౌనం, నీచుట్టూ నేనింపిన ...కలవరం, ఇరుఎదలోతుల్లో కొన్ని లాంతరు వెలుగులు - అన్నీ గొప్ప మలుపులే.

 

సతమతమవుతూ నీలో మిగిలిన సగం నన్నును, నువు మళ్ళీ తెచ్చే ఘడియ వరకు పల్చటి ఎండలా సాగుతుందీ కాలం . దూరం తాళలేనప్పుడు, కన్నీటిచుక్క భాషైనప్పుడు మళ్ళొకసారి జన్మించినట్టుంటుంది ఈగుండెకి. చంద్రిక వలువలు చుట్టుకుంటూ వాక్యం వంతెన నిర్మించుకుంటుంది.

 

విమానం రెక్కలపైనుంచి చూపులతో మేఘాల మీద రాసుకున్న కలలు ఎప్పుడోకప్పుడు మనమీద వర్షించకమానవు. కొంత మిగిలిపోవడం, కొంత ఎదురుచూడటం ప్రేమ లక్షణాలు. కారు అద్దాల మీద ఆకుల సందుల్లోంచి ఒలికిపడిన సూర్యుడి తళుకుల్ని పోగేసి మన ఇద్దరిపేర్లు ఒకటయ్యేలా రాసి చూడు ఈసారి. ఆల్చిప్ప మెరుపుల్లా మన సంగతులన్నీ ఏదో ఒక నేపథ్యంలో సింగారాన్నద్దుకుంటూనే ఉన్నాయి.

 

తెల్లారగానే కిటికీలోంచి పలకరించే కొబ్బరిచెట్టు, మునిమాపువేళ ఆకాశంలో అందమైన చంద్రునిముద్ర, దూరంగా సాయంకాలపు కొండలు, నగరాన్ని ఆవరించిన విద్యుత్ లైట్లు - అన్నిటిలోనూ వచ్చి పోతూ, కాసేపుంటూ, కాసేపసలే లేనట్టు, జ్ఞాపకంలా సంతోషమవుతూ, నాతో పాటే నువ్వూ.

 

కొన్ని జంట హృదయాలను కలపడానికి ఉదయించిన వేకువల్లో, నీకూ నాకూ పరిచయమైనదొక అత్యంత అందమైన వేకువ.

గుప్పెట్లోని సీతాకోకలు

Published in saarangabooks.com - click here

1.
నువ్వూ నేను
ఒకరిలో ఒకరం మాట్లాడుకుంటాం
ఎన్నో చెప్పాలని ఎదురొస్తానా
అవే మాటల్ని కుదురు దండలా పట్టుక్కూచుని నువ్వు.

గుప్పెట్లోని సీతాకోకలన్నీ
చప్పున ఎగరడం మానేసి
చెవులన్నీ నీ గుండెకానిస్తాయి

2.
విలవిలలాడుతూ తీసుకున్న నిన్నటి వీడ్కోలును
వెక్కిరించే యత్నంలో
ఎలానో నాముందుకొస్తావు
కొన్ని సార్లుగా
పగలు మొత్తంగా

నీ సాయంత్రపు దిగులుగూడుకి
నను తాకెళ్ళిన వెలుగురేఖ ఆనవాలు వొకటి
వెంటేసుకుని వెళ్తున్నట్టు చెబుతావు

శీతాకాలానికి భయపడి దాక్కున్న
పచ్చదనాన్ని మాత్రం
పొద్దున్నే తోడ్కొని వస్తావు

ఎన్నిమార్లు నిద్దురలో నా జ్ఞాపకాన్ని కొలిచావో
రేపెప్పుడైనా చెప్పడం మరువకేం!

3.
ఆగీ ఆగీ
వెనక్కి తిరిగి చూస్తావలా

కష్టం కదూ
వేళ్ళమధ్యలో నీ స్పర్శని
మరోసారి వరకు శోధిస్తూ కూర్చోవడం

రోజుకి రెండు పగళ్ళు,
ఒక్క దిగులు మాత్రమే ఉంటే బాగోదూ!

4.
నా అరచేతిరేఖ మీద పయనిస్తూ
కొన్ని కారణాలు అల్లుకున్న కధలేవోచెబుతూ
సముద్రాల్ని, సరస్సు అంచుల్ని
పూల గుబురుల్ని, వచ్చిపోయే వసంతాలని,
ఇక బయలుదేరడానికి సిద్ధంగా ఉన్న మబ్బుల్ని తాకుతూ
ఆ చెయ్యే నీ గమ్యమంటావు ఆత్మీయంగా.

రేయంతా మేలుకుని వెన్నెలపోగులు విడదీస్తూ
చుక్కల నమూనా ఏదో తేల్చుకున్నట్టుంటుంది.

5.
చెప్పేస్తున్నా
నా చిట్టచివరి వెతుకులాటవి నువ్వేనని.
                              

అమ్మచాటు తూరుపు!

ఇండియా నుండి తెచ్చే ప్యాకింగ్ అంటే బోల్డంత అమ్మ ప్రేమ, అయిన వాళ్ళ పెట్టుపోతలు, మూడు వారాల్లో వెళ్ళిన చోటల్లా వెంట తెచుకున్న ఏదోక జ్ఞాపక చిహ్నాలు, కొని తెచ్చుకున్న కొత్తబట్టల వాసన్లు, ఆ సూట్కేసు చక్రాలకంటుకున్న కాస్త మన దేశపు దుమ్ము, ఆ ఎయిర్ ట్రావెల్ వాడి ట్యాగ్లు. ఏదీ కదల్చాలని లేదు, అక్కడే వదిలేసిన నా మనసుతో సహా.

 

వచ్చి మూడ్రోజులవుతుందా, ఇంకా సూట్ కేస్లు అలానే ఉన్నాయి తలుపు వారగా. అవి విప్పానా అందరి ఆత్మీయతల గుర్తులు కల్లోలపరుస్తాయయని తెలుసు. ఇంకో రెండ్రోజులాగి ధైర్యం తెచ్చుకుని ముందడుగేయాలనుకుంటూనే వాయిదా. ముఖ్యంగా ఆ స్వీట్లు పెట్టిన సూట్ కేసు వైపెళ్ళాలి అంటే ప్రాణం పోతుంది. అమ్మా, నాన్నా ఇద్దరూ కలిసి నాకేం ఇష్టమో అన్నీ తీసుకొచ్చి, కొన్ని అమ్మ తయారు చేయగా, మిగిలినవి కొనుక్కొచ్చిమరీ పెట్టారు. ఆఫీసుతో ఇబ్బంది అని, అన్నీ రెడీగా వుంటాయని వంటకు సంబంధించిన పొడులన్నీ అమ్మ శ్రద్ధగా చేసిచ్చింది కొత్తగా పెళ్ళయి వెళ్తున్నట్టు.

మంచి చలికాలం లో వెళ్ళొచ్చానేమో చాలా యేళ్ళ తర్వాత, రాగానే మంచు, చంపేస్తూ చలి. ఎన్ని రోజులని సోఫాలో నన్ను నేను కుక్కుకుని, మోకాళ్ళ మధ్య నుండి చూస్తూ  చలి వంకతో కాలాన్ని వెనక్కి నెట్టుకుంటూ, నాతో నాకే కుస్తీ. అక్కడే మిగిలిపోయిన నన్ను మెల్లి మెల్లిగా వలస తెచ్చుకోవడానికికెంత ప్రయాసపడుతున్నానన్నది తెలుస్తూనే వుంది. వెళ్ళక మునుపు అంతా బానే వుందే మ్యూజియంలో వస్తువల్లే ఎక్కడివక్కడ , తిరిగొచ్చాకే పాదరసమయిపోతున్నా కరిగి కరిగిపోతున్నా, మొత్తం నేనయి ప్రవహిస్తున్నా.

అసలు మొదటిరోజయితే, తెల్లవారు జాము నాలుగవుతుందనుకుంట. హైద్రాబాద్ ఎయిర్ పోర్ట్ నుండి బయట అడుగుపెట్టానా, ఎన్నాళ్ళ నుండో నాకోసం కాసుక్కుచున్నట్టు డిసెంబర్ చలి. ఎప్పుడో జమానాలో అచ్చం ఇలాంటి చలే, నాకు తెలిసినదే అని గుర్తుపట్టేలోగా అల్లేసింది, మనసంతా కమ్మేసింది చీలి రాకాసి చలి. ఏదో హఠాత్తుగా ‘నాది ‘ అనే సొంతభావం.

హైద్రాబాద్ నుండ్ విజయవాడ వెళ్ళే హైవే ని అయితే ‘హాయిగా’అనే ఒకే ఒక్క మాటతో కొలవొచ్చు. కేవలం నాలుగు గంటల్లో నాలుగు నెలల నుండి కంటున్న కల దగ్గరకి తీసుకెళ్ళింది. ఒక గంట సిగ్నల్ అందిన మేరా ఎఫ్.ఎం వింటుంటే, ఎన్నెన్ని ఒకప్పటి పాటలో. విన్నవే అయినా ఆ సమయానికి అద్భుతంగా తోచాయి. చూడాల్సిన వాళ్ళందరు కళ్ళల్లో కదులుతుంటే, పోగేసుకొచ్చిన కలలన్నీ ఎప్పుడెప్పుడు జ్ఞాపకాలుగా మారాలనే ఆత్రుత పడుతున్నాయి. నేను తలచుకున్న వాళ్ళకి, కలుద్దామనుకునే వాళ్ళందరకి ఎన్నెన్ని సార్లు పొలమారిందో. వచ్చే ఏడాది వెళ్దాములే, ఆ మరుటేడు వెళ్దాములే అని వాయిదా వేసుకుంటూ ఎన్ని యుగాలో తెలియని ప్రవాసవాసం తర్వాత, కేవలం కొన్ని మైళ్ళ దూరంలో మాత్రమే వున్నాను నావాళ్ళకీ, నా ప్రదేశానికీ. ఆ ఊహే నిలవనీయలేదు. ఎప్పుడెప్పుడా అని కొట్టుకునే మనసుకి సాక్ష్యాలేమీ ఉండవు, కోరుకున్న సావాసమందుకునే వరకు గుండె పాటతో గొంతు కలపడమే.

ఉన్న పళంగా అంటే
మనసు కొక్కదానికే తెలుసు
ఉపమానాల్లోకి, వాక్యాల్లోకి… ఊహు!
కిటికీలు, వాహనాలు… అడ్డేకావు!
చలివేళల్లో బిరుసెక్కిన చెట్టుమోళ్ళు
కోరుకునే సూర్యకాంతి కోసం
పరుగల్లేవుందీ తపన!
ఆగినచోటల్లా ఉబికిపడే భావమేదో
కన్నీరులా మాధ్యమమైపోతుందేమోనని దిగులు
లిప్తపాటులో లేతచిగురు రంగులో
అనుకున్నచోట లీనమవడమా?
తేలికపడటమా? దూరంగా జరగడమా?
ప్చ్‌… ఏదీ ఒప్పుకోని స్థితి!

 

కృష్ణావారధి కనిపిస్తుంది, నది పక్కగా దుర్గమ్మ గుడి మీదుగా వెళ్తుంది కారు. ఎనిమిదేళ్ళ కిందటనాటి పరిసరాలకి ఊహల్లో కొన్ని రంగులద్దుకొచ్చానే గాని, ఏదీ పొంతన కుదరటం లేదు. నేను మర్చిపోయానో, అవి మారిపోయాయో, ఏమైతేనేం అంతా బాగుంది. పాత ముద్రలను జరిపేస్తూ కొత్త పరిసరాలు చోటు చేసుకుంటున్నాయి. కొండ గుర్తుల్లాంటి ఆలోచనల్తో వచ్చానే గానీ, వరస క్రమం తెలీదు, వివరాలు మరిన్ని తెలీవు. దూరమున్నప్పుడెన్ని మాధ్యమాలు వెతుక్కుంటుందో మనసు, తెలివితో పోటీ పడుతూ. మరి దగ్గరవుతున్నప్పుడే తమాషాగా ఉంది, భాషంతా మౌనంలోకెళ్ళి దాక్కుంటుంది. దృశ్యమూ, గతమూ మార్చి మార్చి పలకరిస్తున్నాయి. అత్యంత ప్రియమైన సూర్యోదయాల్లోను, చంద్రోదయాల్లోను ఎన్నెన్ని మార్లు ఆ వైపెళ్ళలేదు బైకు మీద కాలేజీ రోజుల్లో. నది మీదుగా వచ్చే  గాలులన్నీ పల్చటి చున్నీని ముఖం మీదకు గిరాటేస్తుంటే, నాజూకుగా సరిజేసుకుంటూ కవిత్వాన్నీ, వెనక సీట్లో వున్న ఫ్రెండుతో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ నది నీళ్ళ పరవళ్ళతో సవాలు చేసే నవ్వులతో యవ్వనాన్ని ఖర్చు పెట్టిన రోజులు. ఇప్పుడు ఫ్రెండ్సెవరూ లేరా ఊరిలో, నేనూ లేను. గుర్తులన్నీ ఏరుకోవడానికొచ్చానంతే, గతాన్నోసారి తడిమి ముందు దూరం సులువు చేసుకోవడానికొచ్చానంతే. అమ్మ కొంగుకి చేయి తుడుచుకుని బాల్యం గోడ దూకి, నాన్న చేతిమీద బజ్జుని సాధించిన గొప్పలని చెప్పుకోవడానికొచ్చానంతే.

అక్కడ వున్న ప్రతి రోజూ పండగల్లే సాగింది జనాల మధ్యలో సందడిగా. అన్నిటికంటే బాగా నచ్చిన విషయం హాయిగా మన వాళ్ళందరు నిద్రపోయే టైములో మనమూ నిద్రపోవడం, వాళ్ళతో పాటు మేల్కోవడం. ఒకేసారి వాళ్ళతో కలిసి సూర్యోదయాలను అనుభవించడం అద్భుతంగా తోచింది. ఇక్కడుండి, ఇప్పుడేం చేస్తున్నారో అనే ఆలోచనని వెంటేసుకుని తిరక్కుండా.

పొద్దున్నే పనమ్మాయి వచ్చి నీళ్ళ మీద గిన్నెలతో దరువేస్తూ నిద్రలేపేది.అప్పుడెప్పుడో “మాపనిపిల్ల పాటకి పంపులో నీళ్ళు కూడా ఎంత లయబద్దంగా జారేవో!” అని నే రాసుకున్న పదాల్ని గుర్తుకు తెచ్చింది. అన్నిటికంటే అద్భుతమైన విషయం ఏంటంటే, ఇంటికి మూడువైపుల రామాలయం,చర్చి, మశీదు వున్నాయి. పొద్దున్నే గుడిగంటలు, సమయానుసారంగా అల్లా నామ శబ్ధాలు, డాబా ఎక్కినప్పుడల్లా చర్చిలో కనిపించే ప్రశాంతత. ఏదో ఊరటతో కూడిన ఫీలింగ్, పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఒంగి మోకాళ్ళమీద చేతులాంచుకుని గట్టిగా ఊపిరి తీసుకోవడానికి ఆగినట్టు .  ‘God is one’  అని ఎప్పుడూ నేను నమ్మే భావానికి  సరిసమానమైన చోటల్లే అనిపించింది.

డాబా అంటే గుర్తొచ్చింది, అదంటే నాకు వల్లమాలిన అభిమానం. ఫ్రెండ్స్ తో కబుర్లు చెప్పుకున్నా, చుక్కల కింద చేరి అన్నయ్యతో చక్కర్లు కొట్టినా, నాలోకి నేను తొంగి చూసుకున్నా అన్నిటికీ మా డాబానే సాక్షి. ఇప్పుడూ అంతే మా పిల్లలతో గాలిపటాలెగరేయించాను అన్నయ్యతో కలిసి, అమ్మ చేసిన గవ్వలు తింటూ అదే డాబా మీద. గంజి పెట్టిన అమ్మ కాటన్ చీరలకి సాయం పట్టి, ఫెళఫెళమంటూ ఎండిన చీరల్ని సర్రున లాక్కొచి ఇస్త్రీ మడతల్లా పెట్టిన రోజుల్లోకి మళ్ళొకసారి మునిగొచ్చాను, ఈసారి కావాలనే కాళ్ళకి చెప్పుల్లేకుండా. అక్కడున్న ఒక వారం రోజుల సాయంత్రాలను డాబాకి అంకితమిచ్చొచ్చా. డాబా ఎక్కినప్పుడల్లా అమ్మవారి గుడి కూడా కనిపిస్తుంది దూరంగా లీలగా, అలాగే చుట్టూరా విజయవాడ కొండలు కూడా చాలానే. ఠీవీగా నిల్చుని అవి, తదేకంగా చూస్తూ నేను, కొంత నిశ్శబ్ధం, మరి కాస్త మాటల్లేనితనం. అలానే ఉండాలి కొన్నిఘడియలన్నట్టు.

అమ్మ పెట్టిన అరచేత నిండు చందమామకి ఆకాశాన్ని అద్దం చేసేది మా డాబా!

అన్నయ్య గాలికబుర్లకీ ప్రగల్భాలకీ నేనాశ్చర్యపడినా

కళ్ళు తిప్పుకుని మరీ కిసుక్కున నవ్వేది మా బడాయి డాబా!

నాన్న తిట్టినా, అమ్మపై అలిగినా రివ్వున పరిగెత్తుకెళితే

ఎవరి కంటా పడనివ్వని గోదారికి ఆనకట్ట వేసేది మా ఆరిందా డాబా !

 

ఈసారి అనుకోకుండా అన్నీ కలిసొచ్చినట్టు రాజమండ్రిలో గోదారి ప్రయాణం కూడా జరిగింది పట్టిసీమలో శివాలయం దర్శనానికంటూ. గోదారి గట్టు, పాపికొండలవైపుగా పోతున్న లాంచీ, మెత్తటి పిండిలాంటి ఇసుకలోకి దిగిపోతూ పాదాలు, కొబ్బరిచెట్ల మధ్యగా సూర్యాస్తమయం,ఆ వెలుగులో నది వెలిగించుకున్న తళుకు అద్దాల జిగేలు మెరుపుల రహస్యాలు, అక్కడక్కడా ఆగివున్న చిన్న చిన్న పడవలు,గట్టమ్మట బట్టలుతుకున్న చాకలమ్మీలు, టక్కున వంశీ సినిమాలు గుర్తొచ్చాయి. నిజమే, అన్ని అందాలని ఒక్క తడవలో మనతో తెచ్చేసుకోవాలంటే కష్టమే. అందుకే అన్నన్ని సార్లు, అన్నేసి సినిమాల్లో ఆ నదితో పయనం చేసాడాయన అనిపించింది.

వయ్యారి గోదారమ్మ ఒళ్ళంతా ఎందుకమ్మ కలవరం
కడలి ఒడిలో కలిసిపోతే కల వరం

 

మూడు వారాలు మూడు రోజుల్లా ఇట్టే గడిచిపోయాయి. కావల్సినవి కొనుక్కునే వంకతో, విజయవాడలో ఇంతకు ముందు తెలిసిన దారులన్నిటినీ మళ్ళీ మళ్ళీ పలకరించి, కళ్ళల్లో పటాలను అతికించేసుకున్నా. మా కాలేజీ రోడ్డు, బాబా గుడి, క్లాసెస్ అయ్యాకా మేము గ్రూపులు గ్రూపులుగా నిల్చుని కబుర్లు చెప్పుకున్న చిన్న రోడ్డు మలుపు చివర్లు, ట్యూషన్ వైపు బైకులు తోసుకుంటూ నడిచిన సందులు అన్నీ చూసొచ్చాను. జ్ఞాపకాలన్నీ ఒక్కసారి తడిచేరాయి.బంధువుల్నీ, స్నేహితుల్నీ  కలిసి, పాత కబుర్లు నెమరేసుకుంటూ కొత్తవి జమ చేసుకోవడంతో, ఖచ్చితంగా ఉత్సాహాన్ని అందుకుంది జీవితం.  గడియారాన్ని చూడటం, తేదీని పట్టించుకోవడం దాదాపుగా మానేశాను. ఒక్క అమ్మా, నాన్నా మాత్రమే పాపం లెక్కెట్టుకుంటూ, మాటి మాటికి క్యాలెండర్ చూస్తూ మిగిలిపోయారు.  వెళ్ళి, వాళ్ళ బెంగ తీర్చానో లేక పెంచానో అర్ధం కాలేదు ఆలోచిస్తే.
వచ్చే ఘడియ ఎంత ఖాయమో, వెళ్ళే ఘడియ కూడా అంతే ఖాయం. రానే వచ్చింది తిరిగొచ్చేసే సమయం. ఎందుకొచ్చానా అని అనిపించేంత బాధ నాలోను, వాళ్ళల్లోను. ఎలా బయటపడ్డానో తెలీదు వాళ్ళ చేతుల్ని వదిలి, వాళ్ళకి దూరం జరుగుతూ.

వంతెన మీదుగా వెళ్తుంది కారు. అక్కడుండాల్సిన కృష్ణమ్మ నాకళ్ళల్లో ఉరకలేస్తుంది.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Published in vaakili.com http://vaakili.com/patrika/?p=5320
 

ఒక బృందావని

ప్రపంచంలో మూడొంతులు నీళ్ళయితే తన పరిచయంలోనూ ఒక వంతే పూలు

చేమంతులు చిలకరించి

మల్లెల మూట విప్పి పరిచినట్టు

అక్కడక్కడా గులాబీ రేకులు అద్ది

మరువాన్ని మాత్రం

రహస్యంగా దాచినట్టు

గుల్మొహర్ గుత్తులతో గిరి గీయగా

జాజులజావళితో నక్షత్రాలొచ్చినట్టు

బుగ్గలకింద చేతులెట్టుకుని

రేయంతా వెన్నెలై ఎదురుచూస్తే

జారిపడ్డ మంచుబిందువుల్ని పోగేసుకుని

కిలా కిలా నవ్వింది ఒక బృందావని

నాకు నీకంటే నీ మెయిల్ తోనే ఎక్కువ పరిచయం. ఇన్ బాక్స్ లో ఇలా ఇంకా పూర్తిగా వికసించని ముద్ద మందారంలా కనబడుతుందా, లోపల రాయబారమేమిటా అని మనసు ఉరకలేస్తూనే వున్నా, కాసేపు ఆ ఉత్తరాన్ని తెరవకుండా అలా ఓ క్షణం పరికిస్తుంటా ఎదలోని నవ్వు నువ్వవుతుండగా. ఇక ఆ మందారం తెరుచుకోగానే, పసుపు పుప్పొడిని అద్దుకున్న అక్షరాల తీగ ఒక వరసో, రెండు వరసలో సాగుతుందా….వాటెమ్మటే కళ్ళు పరిగెత్తే వేగాన్ని నువ్వయితే కొలవలేవు. చెబితే విని ఊరుకుంటావో! నవ్వి చురకేస్తావో! కొన్ని నీకు చెప్పకుంటేనే అందము. నువు రాసిన మాటలు మనసు దాకా చేరతాయి, అయినా అర్ధం కానట్టే. అంటే మళ్ళీ చదవమనే కదా.అదీ అవుతుంది. ఈసారి ఏదో అర్ధమయినట్టు కాస్త సర్దుక్కూచుంటుంది. అయినా ఇంకోసారి చదువుతాను. ఇంకోసారి….ఇంకోసారి…ఇప్పుడు పూర్తిగా ఓ చిన్నపాటి హాయి భావం. మెల్లిగా పని చేయడం మొదలెడతానా, మధ్య మధ్యలో నువు పిలుస్తూనే వుంటావు. చదివిన మెయిలే అని మనసూరుకుంటుందా, వెళ్ళెళ్ళి ఆ మెయిల్ ముందే కుదేలవుతుంది. నీ పదాల మీదుగా పయినిస్తూ నీదాకా చేరుతుంది. కిటికీలో నుండి ఆ క్షణమెలాగుందా అని చూస్తాను. అది ఎండో, వానో, మంచుజల్లో, ఏదయినా కానీ నువ్వు కనబడతావు. అది పిచ్చనిపించే ఓ స్వచ్చమైన క్షణమనుకో, మనసు నాటుకున్న మల్లి అంటనుకో. తల తిప్పి చూస్తునా, ఇక పని పిలుస్తుంటే ఇంకోసారి ఆ మెయిల్ చదివి ఓ పక్కకు నెడతాను. ఇదే తంతు ఇంకో మెయిల్ నీ నుండి తొంగిచూసేవరకు. కొత్త మెయిల్ వచ్చిందా ఇదే వరస.

నాలుగు పదాలో, నాలుగు వాక్యాలో

అవి నీ నుండి అని తెలిసాకా

కళ్ళు కొలవడం మానేస్తాయి

వసంతగాలికి ఊగే

పూలతీగవుతుందీ గుండె

అందమైన వ్యాకరణాన్ని అల్లుకున్న ఓచిన్న సందేశానికి అంతేసి బలముందాని అచ్చెరువొందిన సందర్భాలెన్నో నీ ఖాతాలో రాసాను. చంద్రుడి లాలి పాట సూర్యునికి సుప్రభాతమవుతుండగా నా మదితో సంప్రదింపులు మొదలెడతావు. ఎప్పుడో అనుకున్నాను, నా ఉదయాల్ని నువు పలరించలేకపోతున్నావనీ, నా నిద్రమోముని నిమరలేకపోతున్నావని. నీకు తెలుసో లేదో, కవిత్వం కూడా కలలు కంటుందని, అప్పుడప్పుడూ అవీ నిజమవగలవనీ. అవన్నీ కూడబలుక్కుని నిన్ను కమ్ముకుంటున్నట్టున్నాయి. మెల్లి మెల్లిగా నువు నా ఉదయమవడం మొదలెడుతున్నావు. ఇక పగలంతా పదాలు మోసుకొస్తావు. నీ మెయిళ్ళ ప్రవాహమెక్కువయినరోజయితే పల్లెటూళ్ళో పంటచేల్లో తిరిగినట్టే వుంటుంది . అదిగో…అప్పుడే… టక్కున పుట్టేసిన ఓ మబ్బుతునకలా, నిను తాకాలనిపించే చిరుకోరికవవుతావు. ఆ క్షణమే వెళ్ళి బాల్కనీలో నిలుచుంటా. నను తాకెళ్ళిన గాలి నిను ఆనుకుంటైనా వెళ్ళకపోతుందాని. ఎదురుగా వాహనాలన్నీ మెలికలు తిరుగుతూ, మలుపులు తిరుగుతూ ఎటేటో పోతుంటాయా. ఆ దృశ్యం కేవలం కళ్ళ వరకే. మస్తిష్కం వాటినన్నిటిని తప్పించుకుంటూ నీ వైపుగా పరుగులు తీస్తుంది. అప్పుడు నువ్వెక్కడున్నావన్నది ….ఊహు..నాకేమీ పట్టదు..ఓసారలా నీ చుట్టూ తిరిగిరావాల్సిందే! మెల్లిగా జారే చినుకుపూసలల్లే నీ పైజేబు వెనుకగా జేరి మెరవాల్సిందే!

అవునూ, వెళ్తూ వెళ్తూ నా సందేశాల సంపుటి మొత్తాన్ని ఒక్క ‘డిలీట్’ బటన్ తో చెరిపేస్తావా యేరోజుకారోజు. అబ్బ! గుండె కలుక్కుమంటుంది తలచుకుంటేను. ఎన్నేసి భావమేఘాల్ని ఒకటీ అరా వాక్యాల్లో అతిజాగ్రత్తగా నింపి, నా ప్రాణాన్ని జత చేసి పంపిస్తాను. అటువంటిది అరక్షణంలో కర్కశంగా వాటిని కాలంతో కలిపేస్తావా. అది నువు చెప్పినప్పుడల్లా, నింపాదిగా రాలుతున్న పారిజాతాలే కనిపిస్తాయి వాలే నా కళ్ళల్లో. కనీసం ఒకటీ, రెండూ మనసుకి హత్తుకున్నవేమైనా, ఏదొక మూల నీ హృదయం పరిచిన చోట దాచుకున్నావేమో అని చిన్ని ఆశ. నేనంటూ పక్కకి తప్పకున్నాకా, నీకంటూ మిగిలేవి ఇవే. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే ఒక తీయనైన అధ్యాయంలోకి వేలు పట్టుకు నడిపిస్తూ, నీకు మాత్రమే గులాం అయిన క్షణాలను గర్వంగా తిరిగి పరిచయం చేసేవీ అవే. అన్నీ మెదడులోనో, గుండెల్లోనో దాచేసుకుని, కళ్ళతో మాత్రమే ఫొటో లు తీసేసుకుంటే చాలదు. కొన్నైనా వస్తువులుగా మార్చి సాక్ష్యాలుగా మిగుల్చుకోవాలి. వాటి మధ్యగా నువు పయనిస్తున్నప్పుడు అవి ప్రాణం పోసుకోవాలి, అప్పుడు మరోసారి నేను నీ నిజమవ్వాలి. కాసేపు ఈవాక్యాల మధ్య కూర్చో. ఈ పదాలు నీలో సృష్టిస్తున్న భావాలతో, బృందావనిలోని పూలసౌరభాలు పోటీ పడితే నీకు నా ఊసులర్ధమయినట్టే.

ప్రేమంటో ఏదో నిర్వచించలేని భావమనుకోను. నువ్వన్నా, నీ ఊహన్నా, నీ తాలూకు ఏదయినా నాకో కల్తీ లేని కవితలా చేరాలి, పరిశుద్ధమైన పాటలా రావాలి. మాటలా బయటకు రాలేకపోయినా, అవన్నీ మనసు గ్రహించుకోగలదు. ఈ మధ్యనే, ఈ కింది పదాలకు అర్ధాన్ని అన్వేషించడం మొదలెట్టావు, ఒక అద్భుతభావాన్ని పూరించే ప్రయత్నంలో. ఆ జీవితకాల క్షణమేదో నీకు పరిచయం చేసినందుకు గర్వంగా వుంది!

తెలిమంచు తెరల్లో సాగే తెరచాప పడవలో

నాతో ఓసారి పయనించి చూడు!

నది లేత పరవళ్ళలో

కాలమాగిన ఒక జీవితకాల క్షణముంటుంది

అదే నీదీ – నాదీ!

అప్పుడికెళ్ళిపోవొచ్చు నువ్వు ….

నీ తడికళ్ళ మీద

నా జ్ఞాపకాల ముత్యాలు జారుతుండగా!

~~~~~~~~A page from many diaries~~~~~~~~

Published in vaakili.com http://vaakili.com/patrika/?p=5096