ఊరికే…. అలా!

Published in Andhrajyothy

http://epaper.andhrajyothy.com/PUBLICATIONS/AJ/AJYOTHY/2013/12/22/ArticleHtmls/22122013154004.shtml?Mode=1

కొన్ని రోజులు

అలా గడిచిపోతాయి,

ఊరికే. 

గుర్తులన్నీ దారినిండా అడ్డొస్తున్నా

వాటి మీదుగానే నడిచొచ్చేసేంత మౌనం 

అదే ధైర్యమని ముందే తెలిస్తే 

ఎన్నో క్షణాలు బాధపడకపోను!  

ఎవరెవరో గుంపులుగుంపులుగా నవ్వుతున్న శబ్ధాలు

వాటి వెనక ఎన్ని ఖాళీలో అన్నిలోతులు 

విడివిడిగా అడిగితే 

ఒక్కో కధ చెబుతుంది ప్రతి నవ్వు.  

పరిగెత్తినప్పుడు

ప్రతి అంగలో ఎన్ని కాలాలు మారాయో

ఆగినప్పుడే తెలిసేది...తేలకపోతేనే యాతన

ఒక నీరెండలాంటి భావన   

అర్ధరాత్రి చెక్కిలిపై జారే కన్నీటి చుక్క

తడికవితలు రాయిస్తుంది

ఒక తప్పిపోయిన కల కోసం

వెలితిని నింపే వేకువ కోసం      

గదిలైటుతో పోటీపడుతున్న వుదయం  

ఎప్పుడూ పట్టించుకోలేదు ఎవరి కాంతి ఎంతని

నిజం చీకటి సొత్తని తెలిసాక 

వెలుతురు వెగటు పుడుతుంది ఏదో నిమిషాన

నిజమే,

కొన్ని రోజులు
ఊరికే అలా గడిచిపోతాయి, ఊరికే!

మొండిగా..ఒట్ఠిగా

నా నుండి నిన్ను వేరు చేసేలా! 

మళ్ళీ మళ్ళీ…..

తీగ ఒలకడం ఆగిపోతుంది

గాలిలో అక్కడక్కడా ఆ శబ్దం

ముక్కలు ముక్కలుగా

దూరంగా....వలయాలుగా.

తెలిసిన పాటల్లేనే

ఒకప్పుడు నడిపించిన మోహమల్లేనే ఉంటుంది

ముగింపు తెలిసిపోతూనే ఉంటుంది. 

అయినా

ఆ రాగాలనే ఏరుకుంటూ,

మళ్ళీ మళ్ళీ అదే పాట పాడుకుంటాం!

ఎవర్నీ మర్చిపోలేం

అందరూ గుర్తుకొస్తారు

ఒక మాటలోనో, ఒక దృశ్యం లోనో!

వెన్నెల విరగకాసినప్పుడు,

ఏవో మెట్లెక్కి దిగుతున్నప్పుడు,

లీలగా మెదిలే నీడల్లో

నిండు నదుల్ని వెతుక్కుంటూ

ఆగీ ఆగీ వెనక్కి తిరిగిచూస్తాము.

తెలిసిన ముఖాలేమో అన్నట్టు,

మళ్ళీ మళ్ళీ....

దారులు కలుస్తాయేమో అన్నట్టు.

ఏదో ఒకరోజుకి చలిగాలలవాటవుతుంది గానీ 

కంటికొసల్తో ప్రపంచాన్ని గిరాటేసి  

ఎవరి వేలో పట్టుకుని గిరికీలు కొడుతూ

ప్రవహించే జీవనదిలా ఉప్పొంగిన

నాకు నేను, నీకు నువ్వు గుర్తొస్తాం,

ఎప్పుడొకప్పుడు!

సరిగ్గా అలాంటప్పుడే,

నిఖార్సైన  ప్రాణవాయువుల్ని పోగేసుకుంటాం.

విశాల మైదానంలోకి పరుగులు తీస్తూ,

కురులంచుల్ని తాకుతూపోయే వెన్నెల తుంపర్లని

దోసిట పట్టొస్తాం.

ఇవన్నీ,

అన్నీ కురిసే మబ్బు చెమ్మ చిహ్నాలే... !

తెలుసు అన్నీ తిరిగెళ్ళి

మళ్ళీ మళ్ళీ గతమే అవుతుందని.     

Published in http://koumudi.net/Monthly/2014/january/index.html
 

రాలే రంగుల మీదుగా….!

ఆకాశానికేసి చూసినప్పుడల్లా

గుబురుతోపు వెనకాల సూర్యుడ్ని తోసి

ఆకుకి ఆకుకి మధ్య

వెన్నెల ముక్కలతికించినట్టుగా

ఒక కష్టాన్ని, ఒక సుఖాన్ని

పేర్చుకుంటూ పోయినట్టుగా

ఈ శరదృతువుది ఉత్త నాటకం

రాలే రంగుల మీదుగా

చంద్రికచీరలల్లే ఋతువొచ్చేలోపేలే ఇదంతా!

*****

బాల్కనీ మంచులో

భుజాలని పొదువుకునే చేతులు

రాలిపడ్డ హృదయాకారంలోని ఆకులు

ఇష్టంగా చుట్టేసుకునే దుప్పటంచులు

గప్ చుప్ గా కాళ్ళతో గుసగుసలాడే చలులు 

పడుతుంటాను మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రేమలో...  

ఏదో జ్ఞాపకాన్నిసన్నగా కోసుకుపోతున్నా

గుండెకి మాత్రం గాయం చేయని 

ఈ వెన్నెలకారుతో!

*****

ఒక్కోసారి బేజారయిపోతుంది,

పరిసరాలన్నీఅంత నిశ్చలంగా నిలబడితేను

కొన్ని రంగుకలల్ని గుప్పెట్లో పెట్టుకుని

కనీసమోకొమ్మనైనా కదుపుదామని వెళ్తానా    

అప్పుడొస్తాయి

ఎక్కడినుండో ఎండుటాకులన్నీ 

గలగలమంటూ….పాదాలకొసలతో పరిచయమంటూ

నన్నాపి ఆపి…కాళ్ళకడ్డం పడుతూ !

*****

ఎండలో కాస్తంత వెన్నెలని కలిపినట్టు 

ఈ పగలంతా మా గొప్పగా ఉంటుందిలే

ఎగిరొచ్చి అతుక్కునే ప్రతి పత్రం 

ఓప్రాచీన గ్రంధమల్లే గతాలు తవ్వుతుంది 

సరిగ్గా ఇలాంటప్పుడే

ఇంటి మలుపు తిరిగే దాకా

వెంటొచ్చి కూచుంటుంది 

కారు అద్దంలో సూర్యాస్తమం!

పుస్తకంలో కొన్నిపూరెక్కల్ని దాచి గానీ 

మరో ఋతువుకు దారివ్వదు కదా ఈ శిశిరం …..! 

ఏదోక క్షణాన…

Posted in vaakili.com  http://vaakili.com/patrika/?p=4191

 

నీకూ నాకూ మధ్య ఒక భూగోళం అడ్డు
నీకూ నాకూ మధ్య ఒక సూర్యచంద్రులు అడ్డు
అన్నిటికీ మించి ఒక అహం అడ్డు

 

ఎన్ని అణువులు కలుస్తున్నాయో
కొలవలేని దూరాన్ని అడ్డేయడానికి
ఎన్ని వనాలు కాచుకొనున్నాయో
ఒక సంగమాన్ని హరితవర్ణంచేయడానికి

 

అయిదేళ్ళ మీద లెక్కించే మహాసముద్రాలేనా
వానకు హేతువయ్యేది
జంట నయనాలెన్నిటినో మర్చిపోయావేం !?
నిన్నూ నన్నూ తడిపే అన్ని వేల వాన చుక్కల్లో
అశ్రుధారలెన్నో

 

ఏదోక క్షణాన
భూమండలం అంచుల్లో ఒకే అలై పుడతాం
ఎగసిపడే జీవానికి ఒకే అభినయమవుతాం

 

ఇదిగో ఇక్కడే
సరిహద్దురేఖల్ని చెరుపుకుని
ప్రహారికి పట్టనంత విశాలమవ్వాల్సిందిక్కడే
ఎల్లరాయిల్లేని ఆకాశాన్ని చూసినప్పుడల్లా ఆశ ఇదే!
ఆ నీలపు కాన్వాసుపైన గీయాల్సిన చిత్రమిదే!

ఒక నిశీధి తలపులా…

Published in Vaakili.com
http://vaakili.com/patrika/?p=4078

హఠాత్తుగా
ఏదో పేజీ దొరుకుతుంది
నన్ను నేను చదూకుంటా
బోర్లించిన పుస్తకంలోంచి
సంగతుల్ని దొర్లిస్తూ నిశ్శబ్ధం
మదిని వడకట్టేస్తూ వేళ్ళ చివర్లు
ఇంకేం రాయను ఈ క్షణం మీద

కొన్ని క్షణాలు రచింపబడవు !

అయినా రాయడానికేదో ఉంది
పగలు-భూమి-నిజమే కాకుండా
రాత్రి-ఆకసము-ఊహే కాకుండా ఏదో వుంది…

బరువైన రేయి రెప్పల్లో జారే
రెండవ జాములో
తలకిందులవుతున్న లోకంలాంటిదేదో…

వేవేల కిరణాలోకేసారి విడుదలయ్యే తీరులో
జననమరణంలాంటిదేదో…

మళ్ళీ వెళ్ళొద్దామనుకుంటూ
వెనక్కి తిరక్కుండానే తిరిగొచ్చేసిన దారిలో
ఒక జీవిత పయనంలాంటిదేదో…

ఏదో వుంది…
అది గమ్యమైతే కాదు

అందుకునే రాగం కన్నా
రాయాలనుకునే భావం కన్నా
అద్భుతమైన ఆరా ఏదో వుండే వుంటుంది
ఎటు నుండో రాలే రహస్య చినుకులా
తెల్లారితే మరపుకొచ్చే ఒక నిశీధి తలపులా !

ఎప్పటికీ అలానే ఉండిపోయే
అది ఒక మాటో, మరి పాటో!
 

అప్పుడప్పుడూ...ఇలా కూడా!

'Used To'

Every morning
My sight still catches the same view of your attending spot
Where you used to wish yourself ‘Good morning’ when I enter into your pupil
Where I used to punish myself in ‘Sweet mourning’ when you leave from my pupil
Some platonic moments, some waiting and some invitation used to slowly heat up the sun

Every afternoon
My guess still debate between couple of evergreen places
Where the tree shades used to spread the spectrum of love
Or where the souls used to soothe in oneness of dove
Some owned-memories of the day used to push the sun to the other side of the world


Every evening
My heart still spills over the aroma of your deep intense affection
Where I used to pack some painted clouds and rainbows on the way home
Where I used to kiss the night away on the thoughts of your name
Some momentous times and some fictitious dreams used to smile under the roof of moon


Now ‘used to’ is an illusion
Now ‘used to’ is an emotion
Now ‘used to’ is an obsession

ఉన్న పళంగా....

Published in TANA 2013 Edition
http://www.eemaata.com/em/library/tana2013/2140.html

ఉన్న పళంగా అంటే
మనసు కొక్కదానికే తెలుసు
ఉపమానాల్లోకి, వాక్యాల్లోకి… ఊహు!
కిటికీలు, వాహనాలు… అడ్డేకావు!
చలివేళల్లో బిరుసెక్కిన చెట్టుమోళ్ళు
కోరుకునే సూర్యకాంతి కోసం
పరుగల్లేవుందీ తపన!
ఆగినచోటల్లా ఉబికిపడే భావమేదో
కన్నీరులా మాధ్యమమైపోతుందేమోనని దిగులు
లిప్తపాటులో లేతచిగురు రంగులో
అనుకున్నచోట లీనమవడమా?
తేలికపడటమా? దూరంగా జరగడమా?
ప్చ్‌… ఏదీ ఒప్పుకోని స్థితి!
అదేదో… కొలతకి రాని సంగతి
ఒక స్వేచ్ఛాపూరిత సత్తువలాంటిది
నిజంలా ద్రవిస్తున్న ఊహలాంటిది
అచ్చం పొలిమేరల్లో
పొగమంచల్లుకున్న పైరులాంటిది…!
ఏదో… అదేదో గుండెకి ఆయువు పెంచే క్షణం
చిన్నారి చెక్కిళ్ళు మీటినట్టో
అదాటుగా నిన్ను అక్కున చేర్చుకున్నట్టో
ఒక అలొచ్చి అలసిన కాళ్ళని తడిపినట్టో…!
ఉన్నపళంగా అనిపించడంలోని సాంద్రత
అక్షర సంభాషణతో సమానమే కాదు
ఉన్నపళంగా అంటే
మనసుకొక్కదానికే తెలుసు
ఉపమానాల్లోకి, వాక్యాల్లోకి… ఊహు…!

మెలకువ…

Received Hamsini Award 2013 for my below poem as part of 'ఉగాది ఉత్తమ కవితల పోటీ 2013' conducted by 'హంసిని సాహితీ మాలిక'
http://vaakili.com/patrika/?p=2530


నువ్వొద్దు
నేనొద్దు
మనగురించసలే వద్దు
కొండగుర్తుల్లాంటి ఆలోచనల్ని పట్టుకుందాం
అసందర్భంగా వచ్చిపోతూ
గుండెని వీడనోళ్ళని పట్టుకుందాం
ఒరుసుకునే చలిగాలిలో
చిటారుకొమ్మన వేలాడుతున్న హృదయాన్ని పలకరిద్దాం
జీవితం ఏమీ పెద్ద సాఫీగా ఉండదు ఎవరికీ
కొంతమంది నవ్వుతూ నడుచుకెళ్ళిపోతారంతే
అదిగో...కాసేపు వాళ్ళ పక్కనే నడిచొద్దాం
వాన పడుతుంటే ఏదో చెట్టుకింద ఆగినప్పుడు
గతానికంటిన తీపిబాధ గుర్తొస్తుందే
ఆకుల మీదుగా జారే జల్లులో అది వడకడదాం
నువ్వొద్దు
నేనొద్దు
పాడులోకం గురించసలే వద్దు
వచ్చిన ఒక్క అలా తన గాధ ఆలకించకపోగా
ఈఒడ్డుకెన్ని గాయాలో
ఆకధేదో విని కొద్ది మైనంలా కరుగుదాం
కడలి హోరుని పంచుకున్న శంఖమొకటి నెట్టుకొచ్చే
నురుగమెరుపుల్ని నుదుటికద్దుకుందాం
చంద్రునికాంతిలో చలి కాచుకుంటూ
కాలయాపన చేస్తున్న కలలన్నిటిని తిరగేసొద్దాం
నిశ్చలనది ఒంటిని నిమురుకుంటూ పోయే
పడవ గీతల్ని చూస్తూ
పడమటి పవనాన్నొకటి కప్పుకుందాం .....!